Ulan Bator'a geleli 6 ay; eski SSCB Politbüro lojmanını ev edeli 5,5 ay; hava değişimine memlekete gidip İstanbul'un taşına, Adana'nın yollarına yüz sürüp de döneli 1 ay olmuş. Zaman suymuş, ben bakmışım, o akmış. Bol bol yemek yapmış, bulaşık yıkamış, ütü yapmış, film izlemiş, internet başında pineklemiş, Moğolca sayıları öğrenmiş, bu arada üç beş resepsiyonda sekmişim. En dibine memleketi özlemişim.
Eh o zaman Ulan Bator'a en bir "ilk giriş" olsun, Google images'tan gelsin, Cengiz Han Havalimanı tepemde dursun. Giriş önünde oturan amcanın şapkası ve "del" i (geleneksel Moğol kıyafeti, unisex) güzel olmuş, gelen yolcuya "burası Moğolistan, hoşgeldin" desin :)). Uçak alçalırken gördüğümüz çadırlar (ger) ve uçsuz bucaksız step gezilmeye tozulmaya baharı beklesin. Baharı bekleyen kumrular gibi, hatta bencileyin kukumav kuşu gibi :)).
Hadi bakalım, vira bismillah...
- Bugün özlenen: İstanbul'da bir bahar akşamı eve dönüp, pencereyi açıp koltuğa serilmek. Bir de ıspanaklı börek :))
- Bugün izlenen: How to Lose Friends and Alienate People. Zaman kaybı. Çok ünlü bir Amerikan magazin dergisinde çalışmak için New York'a gelen İngiliz magazin yazarının, Hollywood usulü marine edilmiş macerası. İngiliz filmi zannedilip izlenen sıkıcı komedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder